Een beetje een dip

Zaterdagochtend werd ik niet zo lekker wakker. Door de klap van die golf waar ik jullie in het vorige verslag over vertelde, had ik veel last van mijn nek en daardoor ook hoofdpijn. Ik besloot dat ik tot de lunch beter in bed kon blijven, terwijl Hanna naar het strand ging. Rond de lunch ging het gelukkig alweer beter, dus ik besloot dat we onze sightseeing toch nog door konden laten gaan. We bezochten eerst een kerk, heel simpel, maar mooi. Het was opvallend hoe respectloos sommige toeristen zijn. Zo was er een chinees meisje die met een selfiestick foto's van zichzelf aan het maken was, dat doe je toch gewoon niet in een kerk?!
Daarna wilden we naar een pagode, maar die konden we niet vinden... Hij zou heel groot zijn, dus ik snap niet echt wat er mis ging, want we waren toch echt op de locatie waar die volgens de kaart zou moeten zijn. Op de terugweg naar ons hostel zijn we nog naar een supermarkt geweest, maar die was ook stom, alles is gewoon stom in deze stad. Ik was blij dat we weer terug op de kamer waren, want mijn hoofd bonkte als een malle, toch nog niet echt beter dus. Blij dat we de volgende dag door zouden reizen, want Nha Trang was echt niks, bah.

Voordat we zondag de bus in gingen, haalden we nog vlug even een mango-advocado shake. Dat klinkt best wel vies vind ik persoonlijk, maar het is echt super super lekker, heel fris. De bus kwam dit keer zelfs vijf minuten te vroeg, waardoor we van verbazing ongeveer van onze stoelen vielen, want dat is dus echt nog nooit gebeurd. Vier uur later kwamen we in Da Lat aan en werden we aangesproken door een hele lieve man met de mededeling dat hij kamers voor 10$ had. We zeiden dan we liever een slaapzaal wilde en die had hij ook. Een hele schattige ook nog, want het waren geen stapelbedden zoals normaal, maar matrassen op de grond met klamboe tentjes eromheen. We besloten te blijven en werden meteen uitgenodigd voor een feestje met dinner, omdat de homestay vandaag 1 jaar bestond. Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen. Ik zat naast een super super lieve oude meneer, die wonderbaarlijk genoeg erg goed Engels sprak. Hij vertelde dat hij in het leger had gezeten in de oorlog en wat er verder van zijn leven is gekomen, heel bijzonder om dat van zo iemand te horen.
Er stonden loempia's, kroepoek en een kip ui gerecht op tafel, dus Hanna en ik begonnen fanatiek met eten, omdat we allebei rammelden. Totdat een andere meneer zo slim was om ons te vertellen dat dit nog maar het voorgerecht was. Nou die hadden we duidelijk niet zien aankomen. Na het voorgerecht kwam er een hotpot op tafel, een typisch Vietnamees gezelschaps gerecht. Het is een soort van hele gekruide soep, die op tafel op het vuur blijft staan, zoals een fondue. Als deze aan de kook is wordt er vlees, in ons geval seafood, en groenten in gegooid, zodat die kunnen garen in de soep. Als het gaar is krijgt iedereen een klein kommetje met soep, groenten en vis, waar je zelf nog rijst noodles bijschept. Echt super super lekker! Daarna kwam een bbq van pork, die ik toch maar beleefd heb afgeslagen. En als laatste kwam het toetje, watermeloen, jummie. We waren allebei super voldaan en door het vele eten werden we al vlug heel erg slaperig.
Wat trouwens ook nog wel leuk is om te vertellen is dat er twee tafels waren. De eerste tafel met alle westerlingen en de tweede tafel met alle vietnamese mannen en wij. Super hilarisch, aangezien er dus twee super blanke meisjes omgeven werden door allemaal proostende en feestende Vietnamezen, was wel weer een ervaring. We lagen gelukkig toch nog optijd in bed, maar het geluid van het feestje klonk helaas nog lang door.

Maandag werd ik echt ellendig wakker, ik had slecht geslapen en voelde me belabberd. De klap van die golf was weer op komen spelen en ook het weg zijn van huis viel me zwaar. We besloten wat later in de ochtend om toch richting het dorp te fietsen. Helaas is het hier nogal stijl en regende het, nogal intensief dus. Toen we even een pauze namen werd alles wazig voor m'n ogen, dus moest ik per se gaan zitten om niet out te gaan. Dat was toch wel het moment waarop ik besefte dat ik gewoon in bed hoorde te liggen. Dat ben ik daarna dan ook gaan doen. Ik voelde me heel ellendig, maar gelukkig konden papa en mama skypen, dus dat verlichte de boel alweer een beetje. Later de dag ook nog met Jeroen geskyped, wat ook heel erg fijn was. Soms heb ik het gewoon even nodig om met thuis te praten en met mensen die niet hier zijn. Wat ook wel weer lastig kan zijn, want een knuffel zou zo fijn zijn. De rest van de dag heb ik me teruggetrokken met mijn muziek en een boek om weer een beetje op te knappen, gelukkig werkte dat!

Dinsdag werd ik al een heel stuk opgewekter wakker. Mijn heimwee had weer plaatsgemaakt voor een stuk gezelliger gevoelens en fysiek ging het ook weer een stuk beter. Hanna ging canyoningen (van watervallen abseilen), maar ik had besloten niet mee te gaan. Ik had wel kunnen wachten totdat ik me weer helemaal fit zou voelen, maar in wilde graag ook mijn rug sparen, want het is fysiek nogal inspannend. Dus ik ben naar het dorp gegaan om de markt te bezoeken. Onderweg kwam ik echt een geweldige bakker tegen, ze hadden er vanalles. Van kaascroissantjes tot bananenmuffins en van geglazuurde taarten tot hartige sandwiches en allemaal even aantrekkelijk. Ik vond dat ik wel iets lekkers had verdiend, dus ik trakteerde mezelf op een chocolade muffin. Verder opweg naar de markt viel het me op dat ik in m'n eentje veel meer aangestaard werd dan dat ik dat wordt als we met z'n tweeën zijn. Of misschien zie ik het dan gewoon niet, omdat we te druk aan het kletsen zijn, zou natuurlijk ook kunnen.
Eenmaal bij de markt aangekomen viel die een beetje tegen, ik weet niet wat het was. Het was een enorme markt en ze hadden van alles, maar de sfeer sprak me niet zo aan. Dus ik ben verder gelopen naar de supermarkt, waar Hanna maandagavond al geweest was.
Het was een waar paradijs, zoveel lekkere dingen en zo goedkoop! Ik kwam gepakt en gezakt de winkel uit en had naar vier euro uitgegeven, heerlijk gevoel. Op de terugweg wilde ik nog een kerk bezoeken, maar die was dicht. Dus dat schoot niet op. Ondertussen waren de scholen wel uit, dus werden alle kinderen opgehaald. Niet zoals in Nederland op de fiets, maar allemaal op de scooter. En ze parkeren die dan niet even, nee ze blijven en gewoon op zitten en vormen een enorme ophoping voor de ingang. Echt een gekkenhuis, net een mierennest.
Eenmaal terug bij het hostel heb ik lekker rustig aangedaan totdat Hanna helemaal verkleumd terug kwam van het canyoningen. Toen ze weer een beetje uitgerust was, zijn we opnieuw richting het dorp gelopen om te eten, het werd een pho, noodlesoep dus:) Daarna gingen we nog even langs het hostel van drie jongens waarmee Hanna naar het canyoningen was geweest en we besloten dat we morgen met z'n allen gaan touren op de scooter. Heb er nu al zin in!

Het waren dus niet de meest makkelijke dagen van de reis, maar gelukkig voel ik me momenteel weer goed. Onze volgende stop wordt Mui Ne en de tijd gaat opnieuw erg vlug. We willen Mui Ne, Hi Chi Minh City en de Mekongdelta nog zien en dan zit onze tijd er hier alweer bijna op. Een heel gek idee.

Tot de volgende keer!
Isabel