Ho Chi Minh: een wereldstad

We konden zaterdag wederom uitslapen, het is net vakantie! Na een rustig ontbijtje zijn we wezen winkelen, want we hoeven nu toch niet meer vaak te verplaatsen van hostel. Toen we het gezien hadden, zijn we naar een koffie tentje gegaan waar we een leuk uitzicht over een grote rotonde hadden. In Nederland zou daar niet veel aan geweest zijn, maar hier komt er van alles voorbij. Zo dacht een oma met een kinderwagen 'waarom de rotonde volgen als je ook gewoon rechtdoor kan'. Wat er voor zorgde dat ze de boel nog meer ophield dan dat door het gewone verkeer toch al gebeurde. En los van dat, zou ik het toch niet zo veilig vinden voor haar kleinkind, maar dat kan aan mij liggen ;)
Vervolgens zijn we naar het war museum gegaan. Dat was echt mega indrukwekkend, echt iets om stil van te worden.. Mensen zijn tot zoveel verschrikkelijke dingen in staat, dat is echt niet te bevatten. Er hing bijvoorbeeld een foto van mensen die levend met hun voeten achter een truck werden gebonden, mensen die uit helikopters gegooid werden en beelden van de besmetting van de agent orange. Na drie uur rondgelopen te hebben en over alle gruwelen gelezen te hebben, ging het museum sluiten. Persoonlijk vond ik dat helemaal niet erg, ook al hadden we nog niet alles gezien, ik had wel weer genoeg indrukken gehad.
We waren de rest van de dag niet echt meer in de stemming om iets te doen en hebben lekker zitten babbelen met een meisje van onze slaapzaal.

Zondag hebben we niet zoveel gedaan. Rustig opgestaan een ontbeten een vervolgens weer terug gegaan naar de slaapzaal. Rond de middag zijn we naar de markt gegaan, dus dat was wel een leuk uitstapje. Na het avondeten zijn er nog een massage gaan halen en daarna lekker naar bed.

Na ons ontbijt maandag zijn we op zoek gegaan naar een leuk koffie tentje, zodat we niet de hele tijd op onze kamer zaten. Na een lekker Vietnamees glas ijs koffie, zijn we vlug een broodje ei gaan halen, want we moesten om 12:45 bij een booking office zijn. We gingen namelijk de cu chi tunnels bezoeken, die in de oorlog gebruikt zijn. Eenmaal in de bus zagen we een oud vrouwtje in het park die in een super grote foutuille naast haar kraampje zat te chillen. Geen idee hoe ze die stoel daar gekregen heeft, maar wel oprecht een goed idee.
Aangekomen bij de tunnels kregen we eerst wat uitleg over de vallen die ze gebruikten tegen de Amerikanen. De meeste kwamen er op neer dat je in of op hele scherpe punten viel, niet heel gezellig dus. Vervolgens gingen we naar de tunnels en we konden kiezen of we 20, 40, 60, 80 of 100 meter wilden. Uiteindelijk zijn we voor de 60 meter gegaan. De tunnels zijn echt super super klein. Ongeveer 1,20m hoog en 80 cm breed en dan te bedenken dat ze nog verhoogd en verbreed zijn voor toeristen. Het kwam er dus op neer dat je helemaal dubbel gebogen vooruit schuifelden, dus na 60 meter had ik het echt wel weer gehad. Moet er niet aan denken dat je daar 20 jaar jn zit! We kregen voordat we terug de bus in gingen nog een soort van gekookte aardappel/cassave wat ze in de oorlog veel aten. Best okee, maar een beetje kruimelig / weeïg en echt totaal geen smaak.

We besloten om dinsdag bar weinig te gaan uitvoeren, want we waren allebei helemaal afgebrand. Dus we zijn na het ontbijt weer in bed gekropen en zijn er pas rond drie uur uitgekomen om te lunchen. Toen we onze lunch nog precies niet op hadden, begon het echt enorm te plenzen, dus waren we enigszins genoodzaakt nog zeker 20 minuten te blijven zitten. Toen het minder had regende, hebben we de gok toch maar gewaagd en zijn naar een coffecorner gelopen, waar we allebei een kop thee en een gebakje namen. Ik had een carrot cake en die was echt smullen :) In Nederland had ik hem echt makkelijk opgekunt, maar mijn maag is echt gekrompen ofzo, zeker op het gebied van room...
Toen we al lang genoeg stil gezeten hadden zijn we naar de avondmarkt gegaan en we ontdekte een goede taktiek om alle kraampjes snel af te gaan. Gewoon precies zeggen wat je nodig hebt, hebben ze dat niet dan vinden de verkopers het niet erg dat je verder loopt. Loop je zonder iets te zeggen door, dan achtervolgen ze je ongeveer, tamelijk irritant dus.

Woensdag hadden we weer met Tom afgesproken om iets te gaan drinken. Het werd een mango passion fruit smoothie, genieten dus! Daarna wilde Hanna nog even voor een shirtje kijken en kwamen op de terugweg een bar tegen waar iemand spaghetti zat te eten. Die zag er zo lekker uit dat we ook spaghetti zijn gaan eten en hij was heerlijk! Daarna zijn we terug gegaan naar het hostel, zodat ik Jeroen kon skypen om hem te feliciteren. Dus bij deze nogmaals, gefeliciteerd lieve schat! Maak er een fijne dag van en we vieren het als ik terug ben:)

Morgenavond vliegen we terug naar Hanoi en dan kunnen we echt gaan aftellen. We hebben ondertussen nog minder dan een week en ik kijk er wel naar uit om weer naar huis te gaan. Één dingetje is wel minder, het is hier dus elke dag 33 graden en in Nederland rond de 3, dat is dus 30 graden verschil... Ben er nog niet helemaal uit hoe ik dat ga overleven, Mjah, hoort erbij.

Tot de volgende keer!
Isabel