Op naar het Noorden

Reisverslag 5/6/7 oktober

Vanuit Hanoi besloten we de nachtbus richting het noorden te nemen, naar Sapa om precies te zijn. Een bergdorpje waar veel etnische stammen wonen. De nachtbus was echt een uitkomst, we vertrokken rond tien uur en kwamen rond half zes, zes uur aan. Ze moeten deze soort bussen in Europa ook introduceren, je kan namelijk gewoon liggen. Echt een ingenieus systeem, je kan je benen helemaal strekken en je rug ligt ongeveer 30 cm van de grond af. De voeten van de persoon achter je liggen onder je rug enzovoort. Kortom super chill dus! Het enige nadel is, is dat de Vietnamese wegen/rijstijl niet op en top zijn, dus dat je je af en toe wel goed moest vasthouden om niet je bedje uit geslingerd te worden. Maar ja, als dag het enige is ;)

Toen we super vroeg aan kwamen in Sapa viel ons meteen iets geks op. Er zou een heel groot meer zijn, maar die stond dus droog, beetje een vreemd gezicht.
We vonden gelukkig vrijwel meteen een hotel, alleen duurde de communicatie in het hotel zelf, net ietsje langer. De mensen spraken echt geen woord, maar dan ook geen woord Engels. Het werd dus communiceren via google translatie, wat echt geen succes is, want alles werd vervormd. Na ongeveer een half uur later hadden we een prijs en het aantal nachten duidelijk en werden we naar onze kamer gebracht. We werden enorm blij verrast! Het is een hele grote kamer met voor ons allebei een twee persoonsbed en een balkon. Helaas had de douche er niet zo'n zin in om warm te worden en om uberhaupt een fatsoenlijke straal water te geven. Dus we zijn ons momenteel aan het wassen onder een miezerig straaltje van niks...

Die middag besloten we om het dorpje te verkennen en we kwamen meteen de meest prachtige uitzichten tegen, een waar genot voor het oog. Na helemaal bezweet van onze onverwachts lange wandeling in veel te warme kleren kwamen we een vrouwtje tegen die appels verkocht. Heerlijk!

Gisteren hebben we 's ochtends de markt verkend, wat echt een giga toeristen markt bleek te zijn. Alleen maar vrouwen in traditionele kleding die je dingen willen aansmeren. Ook weer anderen lopen achter je aan met de heeele tijd het zelfde riedeltje. 'Hellooo', 'you wanna buyy?', 'where you from?', 'want a hiking?', 'maybe laterrr'. Grrr... Echt om gestoord van te worden! Los daarvan verkopen ze allemaal wel prachtige kleden, sjaals en tassen, helaas is het niet handig als we die nog zeven weken mee moeten sjouwen..

Later op de dag trok de mist op en kwam het zonnetje tevoorschijn en besloten we naar CatCat te gaan. Een dorpje in het dal, waar de etnische stammen wonen. Je bent een super standaard tourist als je er naartoe gaat, maar het is wel echt de moeite waard. Niet per se omdat het nu zo ongelofelijk interessant is om naar de vrouwen in klederdracht te kijken, maar wel omdat de natuur er werkelijk prachtig is! Alhoewel je er wel wat voor over moet hebben, want het is flink klimmen en dalen. Eenmaal in het dal kwamen we bij een prachtige ruwe waterval de uitkwam op een net zo mooie rivier met allerlei grote rotsen er in. Toen we ons pad een stukje verder vervolgt hadden, kwamen we een onopvallend trappetje naar beneden tegen, die uitkwam bij de rivier, dat konden we natuurlijk niet overslaan. Dus zijn we daar afgedaald en hebben we op een rots in de rivier zitten eten :)
Toen we ons rondje hadden afgemaakt, was het nog een flink stijl stuk lopen terug naar Sapa, dus ik denk dat we met enorme kuiten terugkomen.

Terug in Sapa gingen we op zoek naar een hartige snack voor op de kamer en kwamen we er achter dat ze hier dus overal amandelen verkopen in schil, die dus nog gekraakt moeten worden. Wij helemaal blij, want daar waren we al zeker drie dagen naar op zoek! Wilde ik op de kamer die nootjes gaan kraken, kwamen we erachter dat ze gezoet waren -.-' Echt een hele grote tegenvaller....

Vandaag hebben we niet zoveel uitgevoerd, we waren allebei nogal moe en het weer zat niet echt mee. Het was een beetje regenachtig en erg mistig, waardoor het oh zo prachtige uitzicht totaal verdween. Helaas! Dan maar een dagje rustig aan doen en alle indrukken verwerken. Ook geen probleem, we hebben gelukkig de tijd. Los daarvan konden we het niet over ons hart verkrijgen heel de dag niks te doen, dus heb ik Hanna's haren geknipt. En ik moet zeggen het is best wel leuk! Dus als mijn universitaire carrière helemaal in de mist loopt, weet ik ook weer wat ik kan gaan doen ;)

Morgen gaan we met de bus richting Lao Cai, op de grens van China. Ik ben benieuwd hoe het daar is en hoe we er gaan komen. Want een goed informatiepunt voor bussen heb je hier niet. Maar ach, dat maakt het ook juist weer Azië! We zijn niet voor niks op reis ;)