Veel bussen en weinig Engels

De wekker ging vroeg in Sapa en de aanblik van een straat vol met plassen en dikke druppels was ook niet echt aantrekkelijk. Maar ja, niks aan te doen en op naar de bus. Alhoewel dat laatste toch ecbt makkelijker klinkt dan dat het in werkelijkheid was. Er stopte wel een bus vlakbij, alleen die zag er in onze ogen wat te luxe uit voor de lokale bus. Dan maar naar het busstation, die een heel stuk verder was dan we dachten. Dus na 20 minuten lopen, kwamen we bij een loket van een tourist information aan, waar ze voor de verandering geen Engels spraken. Na een hoop handen en voeten werk had de man ons duidelijk weten te maken dat we naar een bushalte een stukje verderop moesten. Nou dat bleek dus precies de zelfde bus te zijn als die bij ons in de straat stopte, jammerdebammer.. Maar het belangrijkste was dat we er in zaten!
Het uitzicht was prachtig, altans dat zei Hanna, want ik heb heel de rit plat gelegen op twee stoelen omdat ik zo misselijk was dat rechtop zitten geen doen was. Ik was blij toen ik na 60 hobbelige en bochtige minuten de bus uit kon. Helaas regende het nog steeds en dat maakt een hotel zoeken toch een stuk minder leuk. Gelukkig hadden we er na een half uurtje al één voor een goede prijs.

De boekjes hadden ons al gewaarschuwd dat er niks te doen is in Loa Cai en helaas hadden ze daar gelijk in. Er is echt niks maar dan ook niks te doen en we werden continu aangestaard alsof ze nog nooit een blanke gezien hadden. Opzich wel gek aangezien in Loa Cai het grote treinstation van het noorden ligt. Toen we uiteindelijk toch nog een rondje gingen lopen kwamen we geheel per toeval een super super super lokale markt tegen. Ik zal een beetje proberen te omschrijven hoe zoiets eruit ziet. Ten eerste is het vooral heel erg groot en enorm onhygiënisch! Al de vlees en viswaren liggen gewoon zomaar op houten planken uit de koeling en er zwermen giga veel vliegen rond. Ze verkopen er ook levende dieren, heel erg zielig. Allemaal kippen waarvan de poten aan elkaar gebonden zijn en dus alleen maar kunnen afwachten wanneer ze geslacht worden. Wat wel heel leuk was, was dat we een wortel wilden kopen en dat we echt compleet uit gelachen werden, omdat het voor hun dus heel gek is als je maar 1 stuk van iets koopt. Wel een super ervaring dus, maar ook even slikken.

Ons eerste plan was om vanuit Lao Cai naar Bac Ha te reizen, een klein bergdorpje, en daar een tijdje te vertoeven. Maar aangezien het weer erg slecht was en het steeds regend,e besloten we toch richting de zee te gaan. Daarvoor moesten we eerst terug naar Hanoi. We kochten onze kaartjes een dag voordat we vertrokken en we werden daar nog meer aangestaard dan in de rest van het stadje. Er kwam zelfs een man naar me toe die aan mijn haar kwam voelen en ruiken. En ik stond zo perplex dat is gewoon niet kon reageren en laten we eerlijk zijn, dat gebeurd niet vaak. Gelukkig was Hanna heel helder en trok mijn haar uit zijn handen!

We hadden de volgende dag om half tien de bus, in ieder geval dat dachten we. We waren er rond kwart over negen en we moesten eerst in een klein busje richting de slaapbus, wat letterlijk 5 minuten lopen was, maar okee. De chauffeur probeerde ons in het Vietnamees duidelijk te maken waar onze tassen moesten staan en waar we zelf moesten zitten, dit was alleen geen groot succes. En hij dacht niet van goh laat ik het eens op een andere manier zeggen, bijvoorbeeld niet in het Vietnamees, maar nee hij herhaalde alles steeds alleen steeds luider totdat die uiteindelijk aan het schreeuwen was. Njah heel vervelend voor hem, maar we spreken dus geen woord Vietnamees, dus dat schoot niet op. Toen het uiteindelijk toch goed was, konden we wachten in het postkantoor wat een plaatje opzich was. De pakketjes lagen niet gesorteerd, maar gewoon kriskras door heel de ruimte heen. Ik heb er in ieder geval geen systeem in kunnen ontdekken.

Nadat we 6 uur in de bus hadden gezeten of eigenlijk gelegen, want het was een slaapbus (ja het was gewoon overdag) en in Hanoi aankwamen, zijn we meteen doorgelopen naar het lokale busstation en werden we super geholpen met het kopen van onze kaartjes en het vinden van de bus naar Ha Long. De reis duurde ongeveer 4,5 uur, wat toch lang is op een klein stoeltje in een rammelend busje. Maar om te sfeer te verhogen had de buschauffeur van het begin tot het einde heel slecht gemixte top 40/house muziek, waar we goed om hebben gelachen. Toen we uiteindelijk helemaal gaar en met rammelde magen in Ha Long aankwamen, kwamen we gelukkig vlug bij ons hostel en dat bleek heel erg leuk te zijn.

Na een onrustige nacht door een hard bed, lichte gordijnen en lawaai van de bar werd ik erg moe wakker. Zelf een beetje eten werkte niet... Toen we richting de zee liepen, stuiten we tegen een hele lange rits aan schermen, waardoor we dus niks van de zee konden zien. Later bleek dat het een soort bouwput was, omdat er nieuwe hotels kwamen. Hebben wij weer. Maar een stukje verder hadden we gelukkig wel een prachtig uitzicht over alle gekgevormde rotsen. Helaas was het wel erg bewolkt, waardoor het minder mooi was dan alle foto's. Toen we genoeg hadden van het uitzicht zijn we iets te eten gaan zoeken en we kwamen op een lokale markt uit. Deze nog heftiger dan de vorige, qua dieren betreft dan. Ze hadden er ook een hoekje om te eten, waar een lief vrouwtje ons wenkte en dat konden we niet weerstaan. We kregen van die rolletjes met vulling waar ik het al eerder over gehad heb, jummie!

Later de dag kregen we een nieuw kamergenootje, waar we de rest van de dag mee doorgebracht hebben. Zij bleek al een jaar en twee maanden weg te zijn van huis! Wauw, wat een gave verhalen had ze :)

Vannochtend hebben we de bus genomen naar het andere gedeelte van Ha Long en zijn we opzoek gegaan naar een pension wat in hanna's boekje stond. Het was sowieso al een heel stuk lopen, laat staan met die rugzak, bleek het pension er niet meer te zijn...
Dat was wel even een domper. Toch nog maar verder gezocht en dat was best een klus, zeker omdat ze hier een nul komma nul Engels spreken. Na toch pas een uur eindelijk bij een mooi hotel uitgekomen voor een goede prijs. Na wat handen en voeten werk en google translate kreeg ik het voor elkaar om een kamer op de vijfde verdieping met zeezicht te krijgen, wat een hoop trappen, maar ook een prachtig uitzicht opleverde.

We willen morgen eigenlijk een boottochtje maken of gaan kayakken, maar dat moeten we nog uitzoeken!

Ik heb het super naar m'n zin en geniet vollop! Het is wel heel gek dat ik dit nu met jullie deel, maar dat ik jullie mijn gevoel erbij nooit kan geven. Dat frustreert me wel een beetje moet ik zeggen, maar hoop dat jullie toch een beetje een beeld krijgen! Vanmiddag had ik even een heimwee momentje, maar toen ik even naar het balkon ging om te genieten van het uitzicht, loste dat zichzelf ook vlug weer op!

Tot snel weer,
Knuffels,
Isabel